Geceydi. Karşıyaka’nın ışıkları sessizce yanıp sönüyordu. Herkes evindeydi, pencereler kapanmış, televizyon sesleri dışarı taşmıyordu. Sıradan bir gece gibi görünüyordu. Ama bir çatı katında, kimliğiyle yıllarca bastırılmış bir beden, müziğin ritmine kendini bırakarak dans ediyordu. Kırmızı topukluların sesi, sadece yıldızlara ulaştı o an.
Kimse görmedi mi gerçekten? Belki penceresinden bakan biri oldu. Belki çocukken gizlice annesinin rujunu sürmüş bir genç, gözlerini kısarak o kıpırtıyı izledi. Belki de biri gördü ama görmezden geldi. Çünkü bir travestinin özgürce dans etmesi hâlâ “alışılmamış” sayılıyor bu şehirde.
O çatı, bir sahneydi aslında. Ne alkış vardı, ne ıslık… Sadece rüzgâr. Ve belki de hayatında ilk kez gerçekten özgür olan biri. Kimse görmedi sanıyoruz ya bazen… Oysaki gören çoktu. Sadece duymak istemediler. Çünkü kabul etmek, değişimi çağırır. Ve değişim, birçok insan için hâlâ korkutucu.
Ama biz biliyoruz: O gece biri dans etti Karşıyaka’da. Ve o an, görünmeyenlerin en güzel hikâyesiydi.
Karşıyaka’da Çatıda Dans Eden Travesti – Kimse Görmedi mi?
Sabaha karşı, dans yavaşladı. Ay yerini solgun bir gün ışığına bırakırken, çatının köşesine oturdu. Topuklularını çıkardı. Ayakları yanmıştı ama kalbi garip bir şekilde hafiflemişti. Çünkü o gece kimse alkışlamasa da, ilk kez kendisi için dans etmişti.
Aşağıda sokak lambaları sönmeye başlıyordu. Karşıyaka yavaş yavaş uyanırken o hâlâ oradaydı. Çatıda. Sessizce… Saçları rüzgârla savruluyor, gözleri ufuk çizgisinde bir yere takılı kalıyordu.
Kapısını kapatıp tekrar “görünmez” olmadan önce, son bir kez arkaya baktı. Belki bir gün biri gerçekten görecekti. Belki bir gün dans etmek bir saklanma şekli değil, kutlama olacaktı. Ama o gün gelene kadar; müzik içindeydi, ışık uzakta, sahne ise sadece gökyüzüyle paylaşılacak kadar özeldi.
Kısa Röportaj – Adı Gizli, Ama Hikâyesi Gerçek
Soru: O gece neden dans ettiniz?
Cevap: Çünkü içim doluydu. Sokakta yürürken sustuklarım, eve dönünce susturulduklarım… O gece konuşamadım ama bedenim anlattı.
Soru: Kimse görmesin mi istediniz?
Cevap: Aslında tam tersi. Biri görsün, belki anlasın… Ama korkuyla karışık bir umut bu. Hem görünmek istiyorsun, hem de linç edilmekten çekiniyorsun. Çatılar bu yüzden güvenli.
Soru: En çok neye ihtiyacınız var?
Cevap: Görünmeden değil, yargılanmadan yaşamak istiyorum. Sadece o…
